وی در مورد جایگاه اندیشه و اخلاق در سینمای ایران اظهار داشت: برای تولید اثری که در آن اندیشه های عمیق و ارزش های اخلاقی مطرح می شود نخست باید در نظر داشت که عوامل تولید کننده آن به ویژه در بخش اندیشه باید به چیزی که ارائه می دهند،  اعتقاد داشته باشند.  مشخصاً فیلمنامه نویس و کارگردان اگر این اعتقاد وجود نداشته باشد حاصل نهایی اثر چیزی جز مستقیم گویی و پرداخت ظاهری به یک اندیشه و ارزش اخلاقی نخواهد بود. 

وی گفت: این آفتی است که بسیاری از آثار سفارشی نهادهای مختلف فرهنگی و مذهبی را دچار خود ساخته است یعنی نویسنده و فیلمساز از اندیشه و مفهوم اخلاقی استفاده می کند تا بتواند فیلم خود را بسازد. انبوه فیلم هایی که با موضوع نماز، حجاب، دفاع مقدس و مانند این ساخته شده اند این رویکرد را دارند که معمولاً مورد استقبال تماشاگر هم قرار نمی گیرند.

عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران تصریح کرد: نکته مهم دیگر روند تولید اگر به شیوه ای اخلاقی نباشد طبیعتاً مستقیماً بر نتیجه کار تاثیر خواهد داشت. زمانی که نویسنده از کار دیگری کپی برداری می کند و یا نوشته دیگری را به نام خود ارائه می دهد یا فیلمسازی که حاضر نیست حقوق مادی و معنوی پژوهشگر و نویسنده را پرداخت کند و یا با چند دست کاری در فیلمنامه می خواهد آن را با نام خود ارائه دهد و .... چگونه می تواند تصور کرد چنین اثری بتواند در مخاطب تاثیر اخلاقی بر جای بگذارد.

این منتقد و روزنامه نگار یادآور شد:  نکته سوم آنکه برای بیان مفاهیم اخلاقی واندیشه های اخلاقی باید دانش کافی داشت تا بتوان آن مفاهیم را در قالب یک قصه جذاب به مخاطب ارائه داد در غیر اینصورت با فیلم هایی رو به رو خواهیم شد که راه خود را می روند و البته برای جلب حمایت مدیران در لا به لای اثر دیالوگ ها و صحنه هایی مرتبط با مفاهیم مورد نظر ارائه می شود. طبیعی است که تماشاگر از فیلم لذت می برد اما آن مفاهیم درونی آن اثر تاثیر چندانی نخواهد داشت چرا که جدای از مسیر قصه حرکت می کند یا به شکل مستقیم و غیر مستقیم ارائه شده و طبیعتاً مانند هر مستقیم گویی دیگری تاثیر چندانی بر مخاطب نخواهد داشت.

اکبرلو اذعان داشت: بنابراین ترویج اندیشه و اخلاق در رسانه های تصویری باید نخست از پذیرش کارهای سفارشی  خود داری کرد و فیلمساز توانایی خود را در ساخت چنین محصولاتی باید بر اساس کارهای پیشین خود ارائه کند به عبارتی دیگر تمام انرژی خود را صرف تولید اثری تاثیرگذارتر کند و نه صرف ایجاد ارتباط برای گرفتن بودجه های نهادهای فرهنگی و مذهبی.

وی گفت: این روند در سه دهه گذشته وجود داشته و حاصل آن انبوه آثاری است که اساساً یا اکران نشده یا اکران موفقی نداشته است. به سخن دیگر باید از این پرهیز کرد که کسانی خود را به نام فیلمساز ارزشی یا مذهبی معرفی کنند تا بتوانند حمایت های مادی نهادها را به ساخت آثار خود جلب کنند. در حال حاضر متاسفانه تعداد قابل توجهی فیلمساز داریم که پشت سر هم با بودجه های دولتی فیلم می سازنند و بسیاری از آن ها اکران نمی شوند یا حتی در مجموعه آثار مفصل آن ها حتی یک فیلم قابل قبول نیز وجود ندارد اما همچنان فیلم می سازنند.

منوچهر اکبرلو  در پایان این گفت وگو خاطرنشان کرد: برای رسیدن به سینمای بازتاب دهنده مفاهیم ارزشی و اخلاقی از این نوع فیلمسازی باید فاصله گرفت. در آن صورت است که فیلم هم نیاز به بودجه بیت المال نخواهد داشت و هم مردم به تماشای آن می نشینند و هم سود دهی اقتصادی دارد.